هدیه ای معطر

خستگی حاصل از بیدار ماندن تا پاسی از شب، باعث شد امروز صبح، ساعت هفت و ربع بیدار شوم، زمانی که هر روز از خانه خارج می شوم.

حاضر شدم و به آژانس زنگ زدم. تا با آسانسور پایین بروم، تاکسی دم در خانه حاضر شد.

من همیشه از مسیری میانبر به مدرسه می روم اما راننده از مسیر دیگری مرا به مدرسه برد. در آن طرف کوچه مدرسه درختانی دیدم که شکوفه های بهاری آراسته بودشان. سر صبح لذت بردم. اگر پیاده بودم. جلو می رفتم و می بوییدمشان و سرمست از عطر ناب زندگی و جوانی می شدم.

..................................................................................................................................

از مدرسه که برگشتم، خستگی ناشی از کم خوابی شب قبل، چند ساعتی مرا به خوابی عمیق برد اما این خواب طولانی هم نتوانست انرژی زندگی را به من برگرداند. اندیشیدن به خانه ای که هنوز هیچ گوشه اش را نتکانده ام، مرا میزبان رخوتی حزن آلود ساخت. به ناچار پشت کامپیوتر نشستم تا ساعتی در دنیای تکنولوژی بچرخم و از این آشفتگی ذهنی رهایی یابم.

.

.

.

.

.

ساعتی بعد که همسرم به خانه برگشت دستان پر مهرش پر از حس ناب زندگی بود که با صمیمیتی عاشقانه آن را به من هدیه داد.

برای دیدن هدیه ای چنان گرانقدر که خستگی یک روز رخوت آلود را از ذهن من زدود، به ادامه مطلب بیایید.

 این میوه خوش عطر پاییزی بود که در یک عصر غم زده زمستانی حال مرا دگرگون کرد.

همسر مهربانم خوب می داند گاهی روح خسته مرا، هدیه ای چنین کوچک شادمان می کند.

این به طلایی زیبا الان درون قابلمه روی اجاق، کنار مرغ و چند تکه دارچین جا خوش کرده است تا شام ساده سفره خوشبختی ما را معطر کند.

پی نوشت:

من خطاب به خانواده: وقتی مردم، همراه با جسدم، یک دانه به، هم دفن کنید تا درون خانه آخرتم معطر شود.

گل پسرم: به که زودتر از خودت می پوسد، بر سر مزارت یک درخت به می کارم تا در بهار خانه ات را معطر کند.

خواستم بگویم: چنین پسری دارم من.