عطر خوش خاطره

شب هنگام از پنجره باز خانه ام نسیمی معطر به درون می وزد و با خود شمیم گلهای پیچ امین الدوله را هدیه می آورد و مرا به سالهایی دور می برد.

عصر روزهای بهاری که حیاط خانه پدری را آب پاشی می کردم و درختچه های پیچ امین الدوله را که پدرم عجیب دوستشان می داشت. آب که بر گلهایشان پاشیده می شد، شمیم روح نوازشان در هوا می پیچید و همه جا را معطر می کرد...

شب ها هم زیر اسمان پرستاره می خوابیدیم و از خنکای هوای معطر لذت می بردیم....

حال چند شب است که همان عطر دل انگیز را نسیم اردیبهشتی برایم به ارمغان می آورد. نمی دانم این شمیم خوش از گلهای باغچه کدام همسایه است اما مرا به سالهایی دور می برد...

به خانه پدری و زمانی که آن خانه از برکت وجود سبز مرد نازنینی رونق می گرفت.

آن زمان نمی دانستم برکت چیست و سرسبزی و خرمی کدام است. چون در آن غرق بودم اما از آن غافل...

حال اما قدرش را می دانم.

افسوس فقط خاطره اش را نسیم هدیه می آورد...