دایانا

باران زیبا اما شدید امروز غافلگیرمان کرد و صدالبته هوای پاک و تمیز پس از آن.

دست خانواده را گرفتیم و به پارک کنار خانه رفتیم. در غرفه کتاب فروشی پارک دخترک سه ساله همسایه طبقه ی پایینی را دیدم. به طرفش رفتم و احوالش را پرسیدم. خجالت کشید و پشت مادرش مخفی شد.

گفتم: من همانم که برایت دست تکان می دهم و بوسه می فرستم.

مامانش: دخترم ! خانوم همسایه که همیشه برام تعریف می کردی...

و روبه من کرد گفت: ببخشید کمی لوس شده است...

بعد سر گفتگو با خانم همسایه باز شد و ناگاه خانم همسایه پرسید: شما دف می زنید؟

من: ب ب ب بله! مگه صدایش اینقدر بلند است که تا طبقه پایین هم می اید؟

خانم همسایه: نه ان قدر بلند نیست. راستش یک بار دستتان دیدم .

من:

خانم همسایه: فکر می کنم صدای دایانای ما تمام ساختمان را پر می کند.

من: نه! اتفاقا ما دایانا را خیلی دوست می داریم.

پی نوشت: خیلی از روزها که از بیرون می آیم، دایانای زیبای همسایه را از پشت پنجره شان می بینم که برایم دست تکان می دهد و من نیز چنین می کنم و برایش بوسه می فرستم. دخترک شاد می شود و قاه قاه می خندد....

و این گونه است که خانواده ما عاشق دایاناست!