هزار حرف نگفته!

دوست دارم وقتی بر آرامستانی که پدرم در آن خفته است، پای می نهم، فقط خودم باشم و خودم.

اول بروم جلو و به پدرم سلام دهم و بگویم: من آمدم.

بعد سنگ مزارش را بشویم و کنارش بنشینم و قرآن بخوانم و بعد...

بعد هم یک دل سیر با پدرم حرف بزنم. حرفهایی از جنس فراق، دلتنگی، بی پناهی، غربت و ...

حرفهایی که یک دختر فقط به پدرش می تواند بگوید.

.

دیروز بعد از پایان مراسم سالگرد در کنار مزارش تنها نبودم. امروز صبح هم!

تنها هم که باشم فقط قرآن می خوانم و اشک می ریزم. وقتی هم دل می کنم، فقط تشکر می کنم برای همه آن چه برای ما کرد و حلالیت می طلبم و برمی خیزم اما همیشه قطعه ای از دلم را همان جا، جا می گذارم و برمی گردم.

پی نوشت: یکشنبه گذشته سومین سالگرد درگذشت پدرم بود. اما نتوانستم از حجم عظیم آن چه بر دلم سنگینی می کرد، چیزی بنویسم. باز هم من مانده ام و هزار حرف نگفته!

 اگر دوست داشتید به رسم رفاقت، فاتحه ای برای شادی روح پدرم نثار فرمایید.