پیچ

دانه های سرشانه پشت پلور دخترم را کور می کنم. دست از کار می کشم و کمی مفصل انگشتان خسته ام را ماساژ می دهم.

ننه جیران: « چی شده؟ خب چه خبر بود این همه پیچ انداختی؟ نه یکی نه دوتا، پنج تا!»  

من: بار اولم است که این مدلو انتخاب کرده ام. چه می دونستم این قدر دیر و سخت پیش می ره؟ دفعه دیگه برای نوه هام این مدلو خواهم بافت! » 

ننه جیران: « آره ننه! ولی اگه خواستی برای نوه هات ببافی، حتما پیچ هاشو کوچیک تر بنداز! »  

من:« معلومه ننه! برای بچه ها باید نخ ظریف تر انتخاب کنی و پیچ ها ظریف تر می شند. »  

پی نوشت: فکر و خیال مرا در افق های دور تصور فرمایید!

نخ سفید ظریف با رگه های صورتی برای یک دختر ناز با موهای فردار!