ترس

در همه عمرکوتاهمان فقط دو بار از سفر کردن پشیمان شده ایم.

یک بار اردیبهشت که برای باز کردن درب خانه محسن با هواپیما به تهران سفر کرده و از تکانهای شدید هواپیمای قراضه وحشت بر ما مستولی گشته و دیگر بار پنج شنبه شب که با عجله از شهرستان به سمت مشهد حرکت کرده و جاده را مه غلیظ چنان احاطه کرده بود که جلوتر از یک متر را نمی دیدیم.

پی نوشت:

1- و ماحصل افتادن در دامان ترس از سقوط و تصادف رسیدن به این دو مهم بود:

اول آن که امام رضا و اباالفضل به نظرمان قویتر از دیگر قدیسین اند و دوم آن که بچه هایمان را بیشتر از هر کسی دوست داریم. چه آن که در هر دومورد به غیر از بی مادر شدن بچه هایمان به چیز دیگری نمی اندیشیدیم.

باور کنید هم اکنون پشتمان از یادآوری هر دو مورد می لرزد.