چند روز است که میهمان داشته ام و نتوانسته ام از پدرم حالی بپرسم. گوشی ام را بر می دارم تا با پدرم تماسی بگیرم. لیست مخاطبین را بالا و پایین می کنم اما هرچه بیشتر می گردم، کمتر می یابم.دستانم می لرزند...
از همسرم کمک می خواهم. با گوشی اش با شماره پدرم تماس می گیرد و گوشی را به دست من می دهد اما کسی گوشی را بر نمی دارد. نگران می شوم....
از خواب بیدار می شوم...
کمی طول می کشد تا یادم بیاید از آن چه بر من گذشته است...
اشک هایم فرو می ریزند.
کاش...
یادتان هست اول محرم برای طلب حاجتی برای امام حسین نذر کردم؟
دیروز با خودم گفتم : یا امام حسین من طاقت ندارم. نشانه ای بنما.
دیشب در خواب دیدم بر سفره نذری امام حسین نشسته ام و با خوراکی بسیار خوش طعم پذیرایی شدم و امروز به ختم قرآنی دعوت شدم که بی ریا اما باصفا بود.
مولایم با توکل به خدا،به نشانه ات ایمان آورده ام و منتظر شفاعتت می مانم.
با همسرم برای خرید بیرون رفته بودیم. هنگام برگشت همسرم از من خواست با کلیدم در را باز کنم.
اما کلید من همراهم نبود. همسرم کلید در حیاط را به پسرم داده بود اما بقیه کلیدها همراهش بود. زنگ یکی از همسایه ها را زدم و پس از معرفی خودم خواستم در را باز کنند و بعد تشکر کردم.
بالا آمدیم. همسرم خیلی غر می زد که چرا کلیدت داخل کیفت نیست و مزاحم همسایه شدیم و ...
من: از کجا می دانستم کلیدت همراهت نیست؟
همسر: .....
( حقیقت آن که کلیدم را روی کمد کلاس جا گذاشته بودم. )
عصر که از مدرسه برگشتم، همسرم دنبال کلیدهایش می گشت اما پیدایشان نمی کرد.
همسر: کلید مرا ندیده ای؟
من: نگرد ، بعدا پیدا می شود.
همسر: شاید در مغازه هایی که رفتیم، جا گذاشته ام!
من: نه! مطمئنم در خانه هستند.
چند ساعت بعد کلید همسر جایی بسیار در دسترس پیدا می شود.
من: یادت باشد استرسی که برای گم شدن کلیدت تحمل کردی، کارمای استرسی است که بر من تحمیل کردی!
خانه حاج خانم، ساده اما صمیمی است با چیدمانی جالب. در جای جای خانه پاکیزگی و انرژی مثبت موج می زند. کف خانه با یک قالی دستباف لاکی رنگ فرش شده است. ظروف و دکوریهایی که نشان از قدمت یک زندگی دارد، با نظم و ترتیب در ویترینهایی قدیمی با شیشه های کشویی، چیده شده اند.
به هر طرف که نگاه می کنی، نشان از ردپای خاطره ای می بینی که در قاب های ساده بر دیوارها نشسته اند.
عکس قاب گرفته ای از شوهر حاج خانم بر روی دیوار شومینه جا خوش کرده است.عکسی سیاه سفید از مردی با سبیل های نه چندان پر پشت ملبس به کت و شلوار و کراوات. با این که 25 سال از رفتنش می گذرد اما گویا همچنان با نگاه نافذش خانه جفتش را نگاهبانی می کند.
بر روی دیگر دیوارهای خانه عکس هایی از نوه ها و برادر زاده ها و دیگر اقوام حاج خانم خودنمایی می کند.
قدیمی ترینشان جلب توجهم می کند. شبیه آنهایی که در کتب تاریخی دیده ایم. مردانی که به صورت یک نیم دایره نشسته اند، همراه با کودکانی که در جلویشان فیگور گرفته اند، به لنز دوربین چشم دوخته اند.
از حاج خانم می پرسم این عکس متعلق به چه سالیست. می گوید: شاید 200 سال پیش!
می دانم که اغراق کرده است اما خوب گوش می دهم. به مردی که بزرگتر جمع دیده می شود، اشاره می کند و می گوید: این پدر شوهرم است. و مردی جوان تر را شوهر خواهر شوهرش معرفی می کند. پسرکی ده - دوازده ساله را نشانم می دهد و می گوید این شوهرم بوده و آن پسرک دو ساله دامادم شده. همه شان به رحمت خدا رفته اند.
می پرسم: شوهرتان موقع مرگ چند سال داشته است؟
- هفتاد و پنج سال.
با یک جمع و تفریق ساده متوجه می شوم که اگر شوهر حاج خانم زنده بود، 100 سال داشت و اگر در آن عکس ده سال داشته باشد، به یقین نود سالی از عمر آن عکس می گذرد.
اوووووووووووووووه! به اندازه یک عمر...
حاج خانم از دامادی می گوید که از دخترش 20 سال بزرگتر بوده و از عروسش و نوه هایی که چقدر برای بزرگ کردنشان زحمت کشیده، از برادری که خیلی دوستش داشته، از خواستگارهایی که بعد از هر بار روضه رفتن با مادرش، در خانه را می زده اند و بلاخره در شانزده سالگی به خانه بخت رفته و ...
تعریف می کرد که آن روز ها هفته ای یک بار برای حمام رفتن از خانه بیرون می رفته اند و باقی وقتشان را به رفت و روب و پخت و پز و دوخت و دوز می گذرانیده اند.دخترها چشم و گوش بسته بوده اند و خودش را مثال می زد که چند ماه بعد از عقدش، روزی در خانه تنها بوده که در می زنند. از لای در نامزدش را می بیند که با کادویی در دست منتظر باز کردن در بوده است.
می گفت: « مادرم به خانه خاله ام چند کوچه آن طرفتر رفته بود و من می ترسیدم در را باز کنم. گویا خانم همسایه می بیند که نامزدم پشت در معطل مانده و به کارگرشان می گوید حتما .... و دخترش به خانه خواهرش رفته اند، برو و خبرشان کن که دامادشان پشت در مانده است.
مادرم وقتی برگشت، مورد عتابم قرار داد که چرا در را باز نکرده ام و من اعتراف کردم که ترسیده ام و البته به نامزدم گفتم که من در اتاق خواب بوده ام.»
حاج خانم از مادرش قبلا برایم گفته بود. مادری که خیلی دوستش داشته و موهای بلند دخترش را با کتیرا می شسته. حاج خانم می گفت:« هنوز هم لباسی از مادرم دارم و بعد از 36 سال، گاهی که دلم تنگ می شود، سراغش می روم و می بویمش و برای مادر مهربانی که نیست، گریه می کنم.»
حاج خانم می گفت:« اگر سی و شش سال از مرگ کسی گذشته باشد، می توان یکی از نزدیکان را در قبر او دفن کرد و برادرم وصیت کرده بود که او را در قبر مادرم دفن کنند و درست وقتی سی و شش سال از فوت مادرم گذشته بود، برادرم فوت کردو او را در همان قبر مادرم دفن کردند.» حاج خانم می گفت:« من توان دیدنش را نداشته ام اما استخوانهای مادرم را در کیسه پارچه ای سفیدی ریخته و بعد برادرم را دفن کرده و آن کیسه را رویش گذاشته و با خاک پوشانده اند.»
حاج خانم می گفت: « دنیا ارزشی ندارد. وقتی فکر می کنم یک خوبی می ماند و یک بدی»
بعد از جوان ها گفت که خیلی هاشان گستاخند و حرمتها را نگه نمی دارند. از خواستگاران نوه هایش که نمی توان به سادگی به آن ها اعتماد کرد و بعد از مینای بیچاره گفت و همسر ناجوانمردش!
می گفت:« بیچاره مینا! از من پرسیده خانه ام خیلی به هم ریخته بوده! همسرم گفته همکارهای کارخانه ام را آورده ام. شما ندیده اید که به خانه من آمده است؟ و من جواب دادم: نه! من ندیدم.»
و....
بعد حاج خانم تمام گوشه و کنار خانه اش را نشانم داد. داخل کمدها و حتی حمامش را...
چقدر همه جا مرتب و تمیز بود. انگار تازه جارو کشیده و گردگیری کرده باشی!
یاد یکی از دوستان مرحومم افتادم که آن قدر پاکیزه و منظم بود که من از نگاه کردن به انگشت های تمیزش لذت می بردم.
وقتی از حاج خانم خداحافظی کردم و بالا آمدم چشمم بر کفش های مینا افتاد که در جاکفشی کنار کفش های شوهرش جفت شده بود!
اگر مینا بداند چه بر سرش آمده راضی می شود کفش هایش کنار کفش های آن مرد در جاکفشی قرار گیرد؟!