یلدا نوشت

دیروز از صبح حالم بود. مثل خیلی از اوقات که به دلیل نامعلومی به هم می ریزم و این دلتنگی تا عصر ادامه داشت...

تا عصر همه کارها را انجام داده بودم، میز یلدایی ام را چیده بودم و هندوانه را هم قاچ زده، داشتم انارها را تکه می کردم که همسرم آهنگ گل مریم استاد نوری را گذاشت و صدایش را بلند کرد... ناخودآگاه اشک هایم فرو ریخت. دخترم متوجه شد و از همسرم خواست کامپیوتر را خاموش کند اما همسرم نشنید چون حالم را خوب می فهمید....

زار زدم و بلند گریستم ...

فهمیدم چرا از صبح آن قدر دلگیر بودم. یلدا بود و معمولا به دیدار بزرگترها می روند اما بزرگتر من نبود تا حتی تلفنی حالی بپرسم چه رسد به دیدار که به قیامت افتاده است...

نمی دانم در آن میان، که چه گفت که خندیدم. اشک و لبخند با هم و همان بهانه ای شد برای بهتر شدنم...

انگار نه انگار که بعد از 16 سال خانه داری و هزار بار کیک پختن، کیک سیب نازنینم جزغاله شده بود برعکس آرامشی یافتم عمیق. میز یلدایی ام را کامل کرده،چای دم نموده و به انتظار نشستم.

اولین میهمانی که بر ما وارد شد، پسر خواهر همسر بود که در این شهر دانشجوست.

ساعتی به گفتگو نشستیم و در این میان برای عموهایم پیام تبریک فرستادم. پدر نیست اما برادرانش که هستند.

دیگر میهمانان هشت به بعد رسیدند. اگر می دانستم دیر می آیند، کیک دیگری می پختم اما حالا دیگر برایم مهم نبود. جاری که با دیسی پر از کیک وارد شد، علت آرامشم علیرغم سوختن کیک را دریافتم.

از بقیه شب نمی گویم که چه قدر خوش گذشت و شامم که مثل همیشه خوشمزه بود و بعد از شام که به گفتگوهای صمیمی و گرفتن فال و خنده و شوخی گذشت.

میهمانی ای شاد و صمیمی که تا نیمه شب ادامه یافت...

..............................................................................................................................

پی نوشت:

1. آهنگ گل مریم را در آخرین روزهای عمر پدرم بر بالین پخش می کردم شاید با شنیدنش چشمانش را باز کند...

2.پسر کوچک خواهر شوهر: اگر زن دایی در برنامه بـ.فـ.رمایید شام شرکت کند، برنده می شود.

3. ثبت یک خاطره با دستان دخترم! مراببخشید به خاطر کیفیت پایین عکس.