همه چیز را به خدا بسپار.

اگر یادتان باشد سی درصد تعطیلات تابستانی ام به نشستن بر سر کلاس های اموزش ضمن خدمت پایه ششم گذشت. آن هم در ماه رمضان و هوای گرم مرداد!

شصت درصد کلاسها در تابستان برگزار شد و بقیه اش از مهرماه به بعد آخریش را همین دو هفته پیش گذراندم.

حقیقت آن که در شهریور ماه و روز تعیین مدرسه،چون معلمان کلاس های ششم مدرسه فعلی، مشخص شده بودند، باز همان کلاس اول را برگزیدم و برای برداشتن کلاس ششم به مدارس دیگر نرفتم. چون مدرسه فعلی بسیار نزدیک خانه و از بهترین مدارس ناحیه است.

هر کدام از همکاران که متوجه می شدند، کلاس ششم نگرفته ام، متذکر می شدند که گواهی گذراندن دوره را به من نخواهند داد و همه زحماتم بر باد خواهد رفت.

اوایل دلم می لرزید اما به خود می گفتم گواهی را صادر کنند که چه بهتر، صادر هم نکنند هم باز چیزی از دست نمی دهم چه دوستان خوبی در آن کلاس ها پیدا کرده ام و مطالب زیادی هم آموخته ام.

خیلی وقت است که اصلا به آن فکر هم نمی کردم.

امروز موضوع را با مسئول مقطع که برای کاری به مدرسه ما آمده بود، در میان گذاشتم. تعجب کرد که چرا با گذراندن دوره ششم ابلاغ اول گرفته ام و گفت: اصلا چه کسی به شما ابلاغ اول داده است؟

با خنده گفتم: خودتان پای ابلاغم را امضا کردید و من با این سابقه خدمت، هرگز به خاطر برداشتن کلاس ششم به مدارس دور از خانه نمی روم. اگر هم گواهی ام ندهید دو سال دیگر که نیروهای راهنمایی به مقطع خودشات برگردند، خودتان پشیمان می شوید.

در همین حین خانمی که همراهش بود، گفت: نگران نباشید. گواهی برایتان صادر می شود.

به همین سادگی! به همین راحتی!

این ها همانهایی بودند که از همکاران تعهد گرفته بودند که در صورت گذراندن دوره باید در کلاس ششم تدریس کنند اما از تعداد نیروهای خود و ابلاغ هایی که صادر کرده اند، خبر ندارند.