تا باد چنین بادا!

وقتی روزت را با سرسبزی و طراوت شروع کرده و سعی کنی شاد و پرانرژی بمانی و آن را به دیگران هم هدیه دهی، قرآن و فارسی و ریاضی و نقاشی درس می دهی، مشق های بچه ها را بررسی می کنی و می پرسی و آخر سر هم ته مانده انرژی ات آن قدر هست که وقتی به همسرت ( که با هم جلوی خانه رسیده اید )،می رسی، با لبخند و شادمانی احوالپرسی کنی و با انرژی وارد خانه شده، با بچه ها خوش و بش کنی، بعد سریع وارد آشپزخانه شوی و آش رشته ی سبز خوشمزه ای بپزی و کاسه ای از آن را هم برای حاج خانم بفرستی و بعد با خانواده ات بنشینی و یک دل سیر آش رشته بخوری.

به همین راحتی به همین خوشمزگی!

وقتی مادر دانش آموزت به مناسبت این که فرزندش یاد گرفته نامش را بنویسد، با لبخند وارد کلاس می شود و جعبه ای شیرینی هدیه می آورد و کیارش ( همان دانش آموز ) شیرینی را به دوستانش تعارف می کند، انرژی می گیری! چه می بینی کم کم دارد زحماتت به بار می نشیند.

وقتی مدیر از تو می خواهد اداره کلاس علوم کلاس های ششم را به عهده بگیری و بعد یکی یکی بچه های ششم را می بینی که یواشکی از پشت پنجره معلم جدیدشان را به هم نشان می دهند، شاد می شوی! یادت می اید خدا با توست و هوایت را دارد! چه وقتی تدریس علوم کلاس های ششم به عهده ات گذاشته می شود که بچه های کلاس خودت راه افتاده اند و نسبتا مستقل شده اند و با خیال راحت می توانی انرژی بیشتری برای تدریس یک کتاب تازه تالیف بگذاری.

طراوت، خرمی و سرسبزی ارزانی همه دوستان عزیزم که سرسبزی مرا خواندند و با کامنتهای پرمهرشان به من انرژی دادند. تا باد چنین بادا!

پروردگار!برای شادمانی، تن درستی، توانگری و عشق پایدارم سپاس می گذارم!