غیبت

در این موقع سال که بچه ها حسابی راه افتاده  و آمادگی لازم را پیدا کرده اند، هر دو روز یک بار درس می دهیم و درنگ نمی کنیم تا بتوانیم قبل از عید نوروز نیمی از نشانه های 3 را درس بدهیم.

پسرک هفته پیش سه روز غایب بوده و بعد یک روز به مدرسه آمده و دوباره بدون احتساب پنج شنبه و جمعه سه روز غیبت داشته است. دیروز از مدیر خواستم به خانه پسرک زنگ بزند و علت را جویا شوند. مدیر زنگ زده و جواب شنیده که معلمش از علت غیبتش خبر دارد. اگر شما از علت غیبت پسرک خبر داشته اید، من هم خبر داشته ام.

پسرک را به زور بخش کردن و صداکشی کلمه ها به زحمت تا اینجا رسانده ام و حالا دارد با غیبتهای پشت سر هم تمام زحماتم را بر باد می دهد.

امروز پسرک با مادرش به مدرسه آمد. مادرش می نالد که حسابی مریض بوده است و مدام سرفه می کرده است. و ادامه می دهد: ببینید چقدر لاغر شده است. ( اثری از لاغری در کودک نمی بینم.)

توضیح می دهم که الان هر روز غیبت به ضرر کودکتان تمام می شود چون من نمی توانم کلاس را برای یک نفر عقب نگه دارم و باید درس بدهم. کاش می آمدید و خبر می دادید. حداقل تکالیفش را می پرسید تا با همکاری هم از عقب افتادگیش جلو گیری می کردیم. ( خانه شان بیست مترهم با مدرسه فاصله ندارد.)

مادرش می گوید: خودم هم حالم خوب نیست. از بدشانسی دوباره باردار شده ام. ( پسرک یک برادر یکی دوساله دیگر هم دارد.) و نمی توانم به این یکی هم برسم. پدرش هم خیلی لی لی به لالایش می گذرد. اصلا همه اش تقصیر پدرش است و این قدر پشتیبانی اش می کند که اصلا به حرف من گوش نمی کند. تا صبح می گوید حال ندارم به مدرسه بروم، پدرش می گوید: خوب نرو و در خانه استراحت کن. آن وقت پسرم تا لنگ ظهر می خوابد. اصلا به او بگویید اگر دوباره غیبت کند، از کلاس بیرونش می کنید.

می گویم: بهتر است با همسرتان صحبت کنید این طور که نمی شود که بچه هر وقت دلش بخواهد به مدرسه بیاید و هر وقت دلش نخواست نیاید.

می گوید: چه بگویم وقتی گوش نمی کند. راستش شاید از هم جدا شویم.

می گویم حالا که یکی دیگر هم دارد می اید؟

می گوید این را که حتما می اندازم.

.....

تا آخرش را خواندم. از چنین مادری با چنین رفتاری چه انتظاری می توانم داشته باشم. خیلی دلم می خواهد بگویم حالا ببریدش تا همان همسرتان درسش بدهد و عقب افتادگیش را جبران کند. اما آیا با چنین کسی می توان هم کلام شد. فقط همین قدر گفتم که با این روالی که پیش می برید از من توقع همکاری نداشته باشید.

پی نوشت: حال پسرک از من هم خیلی بهتر بود. حتی یک بار هم تک سرفه ای نکرد.

مسلما مشکلات تا این حد خصوصی خانواده ها به من ربطی ندارد اما عملکرد والدین به سرنوشت بچه هایشان حسابی ربط پیدا می کند.

پی نوشت 2: همان اول وقت اعصابم را مادر پسرک به هم ریخت. اعتراف می کنم چند بار به پسرک چشم غره رفتم.