غمنامه

آخرین شب زندگیش به ما زنگ زد. با هر چهار نفرمان صحبت کرد.

نه تنها به ما که به خیلی از اقوام و آشنایان تلفن کرده و احوال پرسیده بود.

کمتر از 24 ساعت به رخ دادن حادثه، ازدوستانش خواسته بود عکسی به یادگیری از وی بگیرند.

وقتی برای سفارش حلوا به قنادی رفتیم، خانمی که بارها به سفارش برادر جوانمرگم برای مراسم پدرم حلوا پخته بود، بی تاب شد و آن چنان گریست که ما را هم تحت تاثیر قرار داد. می گفت: تقریبا بیست شب پیش ساعت یازده شب از کرج زنگ زده و احوال مرا پرسیده است...

برادر! می دانستی به زودی دست اجل تو را پرپر خواهد کرد که چنین می کردی؟

خدایا! زین پس چه کسی به من تلفن نموده و احوالم را خواهد پرسید؟

پروردگارا! راضی ام به رضایت! اما از همین حالا تا ابد دلتنگم برای برادری که به شهادت همگان مهربان ترین ، خوش خنده ترین و بذله گوترین ما بود.

یا رحیم! به حق مهربانی و محبتش، او را قرین رحمتت بگردان.آمین

پی نوشت: پدر! خوب با پسرت خوشی که دیگر به خوابم نیامده ای!