وقتی مصیبتی فرا می رسد، غم همچون کوهی بر قلبت سنگینی می کند و تو را درهم می فشارد چنان که در خود توان مقاومت نمی بینی. اما هر دیدار، تلفن یا پیام تسلیتی تکه ای از آن کوه بزرگ را جدا کرده و فرو می ریزد. به تدریج که مراسم ختم و هفتم و ... برگزار می شود، به خود آمده و می بینی که توانسته ای تاب بیاوری...
خوب که می اندیشی، درمی یابی که این مهم میسر نبوده مگر به یاری لطف و همدردی اقوام و آشنایان و دوستان...
و من این بار هم تاب آوردم.
ازهمه دوستان، آشنایان و اقوامی که نشان این جا را ندارند و شما عزیزانی که به این خانه مجازی آمده و تسلیت گفته یا با پیامهای پرمهرتان به من آرامش بخشیدید یا در ختم قرآن شریک شدید، سپاس گزارم.
هم چنین ازعزیزانی که دیروز به مسجد تشریف آوردند و موجبات تسلی خاطر ما را فراهم نمودند، تشکر می نمایم.
عمرتان پربرکت، باعزت و دراز باد.
روح جمیع درگدشتگان قرین رحمت حق! آمین.
خدایا! برای شادمانی، تندرستی، توانگری، عشق پایدار و دوستان خوب مهربانم سپاس می گذارم.