آبان که می آید...

آسمان گرفته است و اشکبار، همچون دل بی تاب و گرفته من!

آبان که می آید برایم دلتنگی به ارمغان می آورد.

غم بر دلم سایه می اندازد.

راه می روم، حرف می زنم، کار می کنم، می خوابم و بیدار می شوم اما بار سنگین دلتنگی مرا در خود می فشارد و خرد می کند.

آبان که می آید، خاطرات روزهای تلخ پررنگ تر شده و سیلاب وار به روح و ذهنم هجوم می آورند.

آبان که می آید، تنهایی ام حجیم تر و گسترده تر می شود و با تمام وجود رخ می نمایاند.

آبان که می آید، یادم می آید که بر روزهای دلتنگی، سالی دیگر گذشت ...

آبان که می آید...

پی نوشت:

بعد وسط این همه دلتنگی، پیامی از دختر عموجانم می رسد: « یک دانش آموز پسر دارم، اینقدر شبیه عکس های بچگی عموجانه! خدا رحمت کنه.»

آزی ! خوب می فهممت.

پست قبلی، درباره یک مساله کاری بود. لطفا تقاضای رمز نفرمایید.