پنجره ها رو به تجلی باز است...

حسی در درون من زنده شده است.

چیزی شبیه امواج نور...

درست همانند پیچک های جادویی رنگی قالب وبلاگم...

اما سپید سپید...

از بالای سمت چپ مغزم به درون می تابد و تاریکی را می زداید.

گویا نوید به پایان رسیدن روزهای سخت را می دهد. نه! مطمئنم که روزهای سخت و تاریک رو به پایان است و طلیعه پیروزی نور دمیده است.

همانند روزهای آخر زمستان که نشانه های بهار از راه می رسند؛ این روزها نشانه های نور و روشنی را حس می کنم.

روزهای خوب در راهند. 

خیر و صلاحم را درپرتو زرین و شکوهمند رفعت می بینم. اکنون گندمزارهای طلایی الهی رو به رویم قرار دارد و مرا به خود می خواند.

خدایا! برای شادمانی، تندرستی، توانگری و عشق پایدارم سپاس می گذارم.

پی نوشت: عنوان را از اشعار سهراب وام گرفته ام.