خوشبختم!

امروز ظهر رسیدم. سفر کوتاه بود و مختصر اما جشن خوبی بود در معیت اقوام همسر. بماند که مادر عروس چقدر خوشحال شد از این که در شادیشان شرکت کرده بودم.

.

.

.

خوشبختی یعنی این که در جمعی شاد شرکت کنی.

خوشبختی یعنی این که خانم پسر دایی همسرت تو را در آغوش بفشارد و با تمام وجودت حس کنی که از دیدنت شاد شده است. 

خوشبختی یعنی این که در میان جمع فقط به سمت تو بیاید و تو را دعوت به رقص کند.

خوشبختی یعنی این که با وجود نفرت همسر از سریال خ.ر.م، تنها برای خوشحال کردنت، قسمتی را که دیشب پخش شده، برایت save کند.

خوشبختی یعنی این که دخترت آهنگ کردی بگذارد و با صدای بلند با جمشید همراهی کند و برایت گردگیری هم بکند.

خوشبختی یعنی این که وقتی به دوستت زنگ می زنی و شماره آرایشگاه را می پرسی، به تو اطمینان دهد که با وجود داشتن یک کودک سه ماهه، خودش حضورا برایت وقت خواهد گرفت.

خوشبختی یعنی این که دوستانت منتظر زمانی باشند که تو برای شرکت در جشن عروسی به زادگاهت بروی و یک میهمانی دوره ترتیب دهند که بتوانی در آن میهمانی همه را ببینی!

.

.

.

خدایا! برای شادمانی، تندرستی، توانگری و عشق پایدارم سپاس می گذارم.

لطفا شما هم از خوشبختی های به ظاهر کوچکی که تجربه کرده اید، بنویسید.

آن چه گذشت...

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

خبر خوش

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

سپاس

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

من به خود می بالم!

هوا سرد شده و بوی پاییز به مشام جان می رسد...

امروز شاگرد داشتم و تدریس مرا به حال و هوای روزهای مدرسه برد.

دلم برای بودن با بچه ها تنگ شده است...

........................................................................................................................................................................

وقتی یادم می آید که دانش آموزان من در پایان سال چه قدر توانا و موفق بودند، به خود می بالم. بی شک بعد از توانایی هایی که پروردگار در وجود آنها به ودیعه نهاده و زحمات والدین و کوشش دانش آموزان، تلاش من نیز در موفقیت آنان سهم بسزایی داشته است.

 نتیجه این تست نشان می دهد که شغل من متناسب با تیپ شخصیتی ام می باشد. هر چند سختی های خاص خود را دارد، اما به خود می بالم که از عهده آن به خوبی برمی آیم.

پی نوشت: من یک معلمم و خوب می دانم که تا با کفش های کسی راه نرفته ام، درباره راه رفتنش قضاوت نکنم اما این باعث نمی شود که توانایی های خود را کتمان کنم و خدای را بدان سبب شاکر نباشم.

خدایا! برای شادمانی، تندرستی، توانگری ، عشق پایدارم  و هر آن چه به من داده یا نداده ای، سپاس می گذارم.